Vrijdag 25 juli 2025.
Onze eerste Shu’em meditatie op een nieuwe plek. Bij aankomst voelde het meteen anders: de energie van Zin in Zijn in Leeuwarden – zacht, open, gedragen.
Mark en Birgit bewogen in stilte door de ruimte. Elk detail kreeg aandacht: yogamatjes zachtjes neergelegd, meditatiekussens en stoelen zorgvuldig op hun plek. Bij elk kussen een ratel. Een kaars brandde stil. Waterkannen gevuld. Het voelde alsof de ruimte werd voorbereid voor iets groters dan wijzelf.
Mark maakte zijn plek klaar, met toewijding: zijn ratel, de sjamanendrum, een ketting, belletjes. Elk voorwerp met betekenis – een taal die je pas later leert verstaan. Maar ook zonder woorden voelde je: dit is niet zomaar een voorbereiding. Dit is een uitnodiging om thuis te komen bij jezelf.
De deelnemers kwamen binnen. Blikken kruisten elkaar, handen werden geschud, een zacht geroezemoes. Er werd nog een glas water gedronken, ademgehaald. En toen… stilte. Aandacht.
Mark sprak. Zijn stem droeg de intentie van het ratelen: het ritme, de klank, de keelstem. We oefenden kort – wat eerst vreemd voelde, werd al snel vertrouwd. En toen begon het.
Een gebed. De ratel klonk. Eerst alleen Mark. Toen wij allemaal.
Langzaam kwam er een collectieve stroom op gang. De keelklanken, even zoeken naar toonhoogte, maar dan… iets opent zich. Het geluid vibreert diep in de borst. Je ratel volgt een ritme dat niet bedacht is, maar gevoeld wordt. De donkere stem van Mark draagt ons, zoals een rivier zijn oevers kent.
Vijftien minuten. Trilling, klank, ritme. En dan… stilte.
Diepe stilte. Niet zomaar de afwezigheid van geluid, maar een aanwezigheid. Als een deken die om je heen valt.
Dan begint de drum. Stevig. Doeng… doeng… doeng… Steeds diezelfde hartslag. Steeds dieper zak je in jezelf. De tijd vervaagt. Tot ineens: een krachtige slag. Het is alsof je wordt wakker getrommeld.
Weer stilte. Nu gebeurt er iets anders. Je lijf begint te spreken. De benen, de rug, een kriebeltje. En toch – je blijft zitten. Recht. Stil. Zoals Mark daar zit. Zoals een van de deelnemers daar zit.
Je weet niet hoe lang het nog duurt. En precies dát – het niet-weten – is waar het gebeurt. Geen klok. Geen houvast. Alleen het vertrouwen dat Mark de tijd bewaakt, zodat jij hem los kunt laten.